-YUGB-
นายท่านอิม
#ฟิคสั้นนบ
“ห้ะ พ่อว่าอะไรนะ”ผมลองพูดถามพ่อตัวเองอีกรอบ ว่าไอ้ที่ผมได้ยินมันใช่จริงๆรึป่าว
พ่อทำหน้าเหมือนเอือมกับลูกอย่างผม แล้วพูดให้ฟังอีกครั้ง
“นายท่านอิมเค้าซื้อตัวแก
เข้าใจยัง”ผมส่ายหน้าอีกครั้ง ไม่จริงอ่ะ
“พ่อไปติดหนี้เค้าไว้หรอพ่อ
หรือเล่นพนันจนหมดตัว”พูดจบก็ได้แรงตบจากพ่อมาเป็นคำตอบ
เจ็บใช่เล่นเลยนะ
“ไอ้บ้าหนิ
เค้าแค่ซื้อตัวแกไปช่วยงานเฉยๆ เหมือนจ้างแกไปทำงานนั่นแหละเว้ย”ได้คำอธิบายแบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ช่วงนี้กำลังหางานไม่ได้ด้วย
ยอมก็ได้วะ
“แล้วผมต้องทำอะไรยังไง”
“เดี๋ยวเย็นๆจะมีรถมารับแกไป
ไปเก็บของรอไปไป๊”พ่อพูดแล้วสะบัดมือไล่ผมให้ขึ้นไปเก็บของข้างบนห้อง
อืมนายท่านอิมหรอ เห็นว่าเพลย์บอยใช่เล่นนี่หว่า คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกมั้ง
“เดี่ยวคุณยูคยอมเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องได้เลยนะครับ
แล้วก็ขึ้นไปหานายท่านที่ห้องทำงานได้เลย”ยองแจเลขาของคุณนายท่านอิมบอกกับผม
พยักหน้ารับแล้วเปิดเข้าไปในห้องนอนที่โดนจัดเอาไว้ให้
กว้างชะมัดแถมเครื่องใช้แต่ละอย่างน่าจะแพงสุดๆไปเลยไม่ใช่หรอวะ แล้วเอามาไว้ในห้องผมแบบนี้ไม่กลัวหายรึไง
“เอ่อคุณยองแจครับ
แล้วห้องนายท่านนี่ไปทางไหนครับ”ถามไว้กันหลงก่อนเลย
บ้านกว้างขนาดนี้จะเจอได้ง่ายๆก็คงจะไม่ใช่แล้วล่ะ
“เดินขึ้นไปด้านบนเลี้ยวขวาห้องก่อนท้ายสุดเลย”คุณยองแจบอกผมแล้วปิดประตูเดินออกไป
ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วหันไปเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้า ต่อจนเสร็จ
เดินออกมาจากห้องตัวเองแล้วเดินไปตามทางที่คุณยองแจเคยบอกเอาไว้
เลี้ยวขวาห้องรองสุดท้ายสินะ หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องขนาดใหญ่ เคาะประตูสามครั้งเป็นการขออนุญาติก่อนจะมีเสียงทุ้มตอบกลับมา
“เข้ามา”เปิดประตูแล้วเดินเข้า มองโต๊ะทำงานที่ด้านหลังมีเก้าอี้นวมอันใหญ่บดบังร่างนายท่านเอาไว้
“เอ่อ ผมคิม ยูคยอมครับ”เก้าอี้นวมอันใหญ่ค่อยหันมาหาผมที่ยืนอยู่ ปรากฏร่างผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียวแต่น้อยกว่าผมอะนะ
อายุก็คงจะไม่เกิน30แน่ๆถ้าให้เดา ใบหน้าคมหล่อ
บนเปลือกตามีไฝแฝดประดับเอาไว้อย่างลงตัวดูมีเสน่ห์ชะมัด
ไหนจะริมฝีปากบางที่น่าจะนุ่มนิ่มนั่นอีก
ตาเรียวที่มองมาดึงดูดผมอย่างบอกไม่ถูกมันดูเหมือนกำลังเชิญชวนอยู่กลายๆเลยล่ะ
“ดูดีกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีกนะ
ยูคยอม”นายท่านอิมผายมือให้ผมนั่งลงบนโซฟารับรองแขก
เจ้าตัวเดินออกมาจากเก้าอี้แล้วมานั่งข้างๆ
ตัวของนายท่านหอมชะมัดเป็นกลิ่นหอมที่น่าลิ้มลองสุดๆไปเลย
ผมรู้สึกแปลกๆเลยเขยิบออกมานั่งตรงริมขิงโซฟาอย่างเคยชิน
นายท่านยิ้มให้ผมแล้วเขยิบเข้ามาใกล้ๆอีกครั้ง ตอนนี้ผมหนีไปไหนไม่ได้แล้ว
“เอ่อคือว่า
มันไม่ชิดไปหน่อยหรอครับนายท่าน”ส่ายหน้าเป็นคำตอบให้
แหม่ถ้าจะชิดขนาดนี้เอาผมไปนั่งตักเลยมั้ยครับนายท่านก็
“ไม่หรอกชิดแบบนี้แหละดีแล้ว”โอยยชิดไปๆ ไหนจะมือที่วางบนต้นขาอีก จะเล่นปูไต่หรอครับ
“แต่ว่ามันไม่เหมาะนะครับ”จับมือที่เริ่มเลื่อนเข้าไปใกล้จุดยุทธศาสตร์เอาไว้ทันที นายท่านยิ้มให้ผม
“ฉันอิม แจบอม
เป็นนายท่านของที่นี่อายุตอนนี้ก็ 28 ย่างเข้า 29”อายุไม่เกิน30จริงๆด้วยแฮะ
แต่เก่งมากเลยอ่ะควบคุมทั้งบริษัทไหนจะลูกน้องอีกตั้งเยอะได้ทั้งๆที่อายุแค่นี้เอง
“ผมอายุ 23 ครับ”นายท่านยิ้มมาให้อีกแล้ว
บอกตรงๆผมไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้เลยด้วยซ้ำมันดูแปลกๆแถมยังหน้ากลัวอีก
ไฟในห้องก็หรี่ซะมืดเชียว
“นายรู้รึป่าวว่าฉันจ้างนายมาทำอะไร”ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ นายท่านก็ยังยิ้มแถมดึงมือผมออกไปอีก
คราวนี้เล่นลูบแขนผมเล่นเลยล่ะ ฮือออขนลุกอ่ะ
“นายไม่รู้จริงๆหรอคิม
ยูคยอม”ผมเบือนหน้าหนีเพราะนายท่านเล่นมาพูดใกล้ๆหูผม
ปากบางจูบลงมาที่ใบหูทันทีที่พูดจบ เหมือนผมจะรู้แล้วล่ะว่าเค้าจ้างผมมาทำอะไร
แต่ขอคิดในแง่ดีไว้ก่อนได้มั้ย นายท่านอย่าพึ่งปลุกยูคยอมน้อยเลยนะครับขอร้อง
“ว้า
แย่จังงั้นนายมากับฉันนี่มา”พูดจบก็จับมือผมแล้วลากเน้นว่าลากให้เดินตามเข้าไปในห้องอีกห้องนึง
มีทั้งเตียงไหนจะตู้เสื้อผ้าอีกให้เดาก็น่าจะห้องนอนสินะ ผลักผมให้นั่งลงบนปลายเตียง
นายท่านเดินไปที่ตู้เสื้อผ้ายืนค้นอยู่แป๊บนึงแล้วเดินมาหาผมพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำในมือ
ยัดชุดนั่นใส่มือผม
“ไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนมันออกมาซะ”ผมทำหน้างงๆใส่เค้า เจ้าตัวถอนหายใจแล้วบอกอีกรอบ
“เอาให้ขนาดนี้ก็น่าจะรู้ได้แล้วนะ
ไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดออกมา จะได้เริ่มงานซักที”จูงมือผมให้เดินตามไปทีห้องน้ำแล้วผลักเข้าไปแถมปิดประตูให้พร้อม
ก้มมองชุดคลุมในมือตัวเอง อ่าเค้าชอบสีดำสินะ
“ผิวนายดีชะมัด
เข้ากับสีดำสุดๆ”นายท่านเอ่ยปากชมผมที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
ตบมือปุๆลงกับเตียงข้างตัวเองให้ผมไปนั่งลง พอนั่งปุ๊บก็ทำการสำรวจตัวผมทันที
รู้สึกแปลกๆเลยอ่ะ
“ผิวดีแถมเนียนสุดๆไปเลยอ่ะ”พูดไปก็ทำหน้าตาเหมือนเด็กกำลังเจอของเล่นใหม่
ลูบที่แขนผมบ้างจิ้มลงมาบนหน้าอีก ตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นตุ๊กตาให้เด็กน้อยเล่นเลย
“เดี๋ยวฉันจะไปอาบบ้าง
ออกมาถ้านายหายไปไม่รับรองความปลอดภัยของทั้งนายแล้วก็ครอบครัวนายหรอกนะ”ชี้หน้าขู่ผมเสร็จสรรพแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยตัวนอนลงบนเตียงขนาดใหญ่แล้วลองคิดทบทวนดูอีกรอบ
ดูเหมือนว่าพ่อผมคงจะไม่รู้สินะว่าเค้าจ้างผมมาทำอะไรไม่งั้นคงไม่ปล่อยมาง่ายขนาดนี้
ส่วนนายท่านอิม หรืออิม แจบอมนักธุรกิจอนาคตไกลที่ขึ้นมาบริหารบริษัทในเครือของตระกูเพียงไม่กี่ปีก็ทำรายได้ได้อย่างมหาศาล
แต่ดูเหมือนจะเพลย์บอยใช่เล่นเห็นว่าพาดเรียบได้ทั้งผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงที่ตัวเองสนใจเลยล่ะ
พูดแล้วเครียดถ้าเป็นแบบนี้จริงๆผมคงต้องหาโอกาสพลิกสถานการณ์แล้วล่ะ
“อื้อ อื้ม”แจบอมมองร่างกายขาวเนียนตรงหน้าอย่างหลงใหล ร่างกายของคิมยูคยอมนี่มันสุดยอดอย่างที่เค้าคิดไว้จริงๆ
ลูบไล้ไปทั่วร่างกายตรงหน้าเบาๆ ถูกปิดตาเอาไว้แบบนี้น่าสงสารจังเลยแฮะ
“นี่ยูคยอม
นายยังไม่เคยโดนใช่รึป่าว”ยูคยอมสะดุ้งตกใจกลับเสียงที่มากระซิบข้างๆหูตัวเอง
ปากบางของอีกคนจูบลงบนใบหูอย่างอ่อนโยน มือสากนั่นกำลังลูบไล้ร่างกายเค้าไปทั่วจนเริ่มรู้สึกมีอารมณ์ตาม
“อื้อ”ตอบอะไรกลับไปไม่ได้เพราะถูกปิดทั้งตาไหนจะปิดปากมัดมือไว้ขนาดนี้
ได้แต่ตอบด้วยเสียงในลำคอออกไป
“อ่า น่าสงสารชะมัด
งั้นฉันแก้ปากให้นายก็ได้”พูดจบก็แก้เชือกออกจากปากคนด้านล่าง
แล้วประกบลงไป จับคอเอาไว้ไม่ให้ยูคยอมหันหนีไปไหนได้
ส่งลิ้นเข้าไปหยอกล้อภายในอย่างสนุกสนาน อีกคนเริ่มจูบตอบกลับมายิ่งทำให้แจบอมได้ใจเข้าไปใหญ่
“นะ นายท่านครับ”แจบอมเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของอีกคน
มือสากกำแก่นกายอันใหญ่เอาไว้แล้วค่อยๆรูดขึ้นลง
“มีอะไรยูคยอม”พูดไปก็รูดรั้งแก่นกายในมือไป
กดนิ้วโป้งลงกับส่วนหัวที่เริ่มมีน้ำปริ่มออกมาตามแรงอารมณ์ของเจ้าตัวที่สูงขึ้น ยกขาขาวพาดกับเอวตัวเองเอาไว้
“ช่วยแกะผ้ามัดมือผมออกได้มั้ยครับ”แจบอมไม่ตอบอะไรกลับไป ก้มลงอมแก่นกายของอีกคนเข้าไปจนสุด
ขยับหัวขึ้นลงตามความยาว ลากฟันสัมผัสเล็กน้อยจนยูคยอมสะดุ้งเพราะความเสียวซ่าน
“นะ นายท่านนะครับ
แกะมันออกให้ผมเถอะ”พอโดนขอร้องเข้าอีกรอบแจบอมก็เริ่มใจอ่อน
เค้าไม่อยากบังคับใคร เพราะฉะนั้นจะทำตามที่เจ้าตัวขอก็แล้วกัน จูบลงบนแก่นกายของอีกคนแล้วเลื่อนตัวขึ้นไปแกะผ้าที่มัดเอาไว้ออกให้ตามที่ขอ
ดูเหมือนนายท่านจะซะล่าใจจนเกินไปแล้วล่ะครับ
“เด็กดีนะยูคยอม
ฉันจะไม่ทำนายเจ็บ”เพราะไม่อยากให้อีกคนผิดสังเกตเลยได้แต่ทำตามน้ำไปก่อน
แจบอมพูดปลอบเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ข้างล่าง ยกขาที่พาดบนเอวให้กระชับ
สองมือประคองแก่นกายสีสวยที่สั่นระริกตรงหน้าเอาไว้
“อื้อ นายท่าน อ้ะ”ปฎิเสธไม่ได้ว่านายท่านมีลีลาบนเตียงที่เด็ดพอสมควร จนเผลอครางออกไป จัดว่าเด็ดที่สุดที่เคยนอนมาด้วยเลยล่ะ
แก้ผ้าที่ปิดตาออกไปแล้วกำเอาไว้
มองอีกคนที่กำลังตั้งใจกลับการมอบความสุขให้ตัวเอง ค่อยๆขยับให้ตัวเองนั่งดีๆ
ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจเค้าที่เปลี่ยนท่าเรียบร้อยแล้ว ปากบางๆอมแก่นกายเข้าไปจนสุดแล้วรูดตามความยาว
สูดน้ำลายให้รู้สึกเสียวเพิ่มขึ้นไปอีก จนย฿คยอมปลดปล่อยออกมา
“อื้ม อร่อยใช่ได้เลยนะ”พูดชมหลังจากที่กลืนน้ำกามของอีกคนเข้าไปจนหมด
ลูบมือเข้ากลับขาอ่อนอีกคนแล้วค่อยๆเลื่อนลงไปตรงสะโพก แต่ก็ถูกหยุดไว้
มองยูคยอมที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาอย่างสงสาร
“ฉันไม่ทำนายเจ็บหรอกน่า
เชื่อใจฉันสิ”บอกตัวเองเถอะครับนายท่าน
ดูท่าจะไม่รู้ตัวจริงๆสินะ ยูคยอมเล่นละครตบตาอีกรอบ
ทำหน้าตาเหมือนจะโดนพรากความบริสุทธิ์เพื่อที่จะหาโอกาสพลิกสถานการณ์
“นะ นายท่านคือ ผม”แจบอมมองยูคยอมที่เริ่มร้องไห้ออกมา
หยุดการกระทำของตัวเองแล้วขยับตัวนั่งให้ดีๆ
ลูบหัวปลอบอีกคนที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร
ยูคยอมที่พอเห็นอีกคนขยับตัวออกไปก็ยิ้มอยู่ในใจ ตอนนี้แหละ
“ฮะ เฮ้ย ยูคยอมไอบ้าทำอะไรวะ”แจบอมที่ร้องเสียงหลงออกมา
พเค้าขยับตัวออกไอ้เด็กบ้านี่ก็จับขนเค้าแล้วพลิกให้ตัวเองไปอยู่ข้างบนทันที
สายตาที่เคยร้องไห้จนเค้าสงสารตอนนี้เริ่มเปลี่ยนไป เป็นสายตาของผู้ล่าแทน
“เอาจริงๆผมไม่ชอบโดนใส่น่ะครับนายท่าน”ยูคยอมจับแขนสองข้างของนายท่านเอาไว้แล้วหยิบผ้าผูกมาผูกมือนายท่านเอาไว้อย่างหนาแน่นกันหลุด
นายท่านพอโดนทำแบบนี้บ้างก็เริ่มลุกลี้ลุกลน ขยับขาจะถีบมาที่ตัวเค้าแต่ยูคยอมไวกว่า
แทรกเข่าเข้าไปจนโดนเข้ากับตัวตนที่กำลังตื่นของแจบอม
“ไอ้บ้า ไม่เอานะเว้ย”แจบอมที่เริ่มดิ้นเพราะรู้ว่าตัวเองจะโดนอะไร
พอดิ้นเข้ามากๆยูคยอมก็เลยเอาผ้าปิดตามาปิดเอาไว้
“ไม่เอาได้ไงล่ะครับ
ก็ทำงานเหมือนกันแค่เปลี่ยนกันนิดเดียวเองครับนายท่าน”ลูบไล้ร่างกายอีกคนอย่างสนุกมือ
บีบเค้นเข้ากับสะโพกนิ่มๆจนขึ้นรอยแดง จูบไปบนตุ่มสีจากบนหน้าอกนายท่าน
แล้วเลื่อนขึ้นไปทำรอยที่คอขาว
“อือ อื้มม”ปลดสายเสื้อคลุมอาบน้ำออกไป
ปัดเสื้อคลุมออกจนเห็นร่างกายขาวที่น่าทำรอยไปทุกจุด
ลูบลงไปเรื่อยจนสัมผัสเข้ากับแก่นกายที่กำลังสั่นระริกตามแรงอารมณ์กำเอาไว้ในอุ้งมือตัวเองแต่ไม่รูดรั้งให้
“อื้อ ยูค อื้อ ยอม”นายท่านเริ่มครางออกมา
แต่ยูคยอมก็ยังไม่พอใจยังคงกำแก่นกายเอาไว้กดนิ้วนิ้วส่วนปลายเอาไว้จนแจบอมเริ่มบิดตัวอย่างน่าสงสาร
“พูดว่า
ยูคยอมช่วยฉันหน่อยสิครับ นายท่านแล้วผมจะช่วย”มองนายท่านที่เงียบไป
ดูท่าจะทิฐิสูงใช่ได้ ยูคยอมปล่อยมือออกมาแล้วแยกขาอีกคนออกจนกว้าง
นายท่านที่เงียบไปก็เริ่มโวยวาย
“ไอ้บ้าไม่เอานะเว้ย ”เพราะถูกมัดมือแถมปิดตาเอาไว้ก็เลยไม่เห็นว่ายูคยอมกำลังจะทำอะไร
แต่จากที่ตัวเองเคยทำกับหลายคนเอาไว้ความรู้สึกมันก็บอกออกมาเอง ไม่มีทางอ่ะคนอย่างอิม
แจบอมจะต้องไม่โดนใส่สิวะ!!
“ก็ทำแบบที่นายท่านชอบทำกับคนอื่นไงครับ”จับขาที่ออกแรงถีบตัวเองอีกครั้งเอาไว้แน่นๆ
แยกออกจนเห็นช่องทางที่ปิดสนิท อืมครั้งแรกแน่นอนไม่ต้องคิดให้ยาก
สะกิดเข้ากับปากทางเล็กน้อย นายท่านสะดุ้งตัวทันที
“อื้ออ เจ็บ
เจ็บเอาออกไปไอ้บ้า อืออมันเจ็บนะเว้ย”หมดคาบอิม
แจบอมที่เงียบขรึม ร้องออกมาเพราะยูคยอมสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางที่คับแคบของตัวเอง
นิ้วเรียวที่แจบอมเคยมองว่ามันสวยกำลังชอนไชเข้ามาข้างในตัวเค้า
“เจ็บก็ทนสิครับ
ตอนที่นายท่านทำคนอื่นเค้าก็เจ็บเหมือนกัน” พูดเสร็จก็สอดอีกนิ้วตามเข้าไป
คาเอาไว้จนช่องทางเริ่มคุ้นชิน ก็เริมขยับเข้าออก
“อ้ะ อ่ะ”เสียงครางของนายท่านเริ่มดังขึ้นเพราะเค้าสอดนิ้วที่สามเข้าไป
อารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นกำลังกลบทิฐิเจ้าตัวไปแล้ว ยูคยอมเร่งจังหวะเข้าออกให้เร็วกว่าเดิมจนอีกคนเริ่มขยับตัวตามอย่างเผลอไผล
มืออีกข้างที่ว่างอยู่กำรอบแก่นกายของนายท่านเอาไว้แล้วรูดรั้งตามจังหวะ
เร่งความเร็วจนอีกคนปลดปล่อยออกมา
“อือพะ พอแล้ว
เอาที่ปิดตาออกซักทีสิวะ”โวยวายทันทีที่ปลดปล่อยออกมา
ดูท่าคงจะไม่อยากโดนไปมากกว่านี้จริงๆสินะ แต่ว่าตัวเค้าเองก็ยังค้างอยู่เลย
คงสงสารไม่ได้หรอก
“ไม่ครับ
ผมยังค้างอยู่เลยนายท่านช่วยหน่อยนะ”พูดจบก็ดันแก่นกายตัวเองเข้าไปในช่องทางคับแคบจนสุด
นายท่านสะดุ้งตัวเพราะเจ็บ แขนสองข้างที่ถูกมัดโอบคอเค้าเอาไว้อย่างลืมตัว
ยูคยอมออกแรงอุ้มอีกคนในขึ้นมานั่งบนตักตัวเองทั้งๆที่ยังคาแก่นกายเอาไว้
แจบอมที่เงียบเพราะกำลังจุกแถมยังเริ่มแสบเพราะขนาดที่ใหญ่ของแก่นกายอีกคน
“เจ็บ ฮึก เจ็บอ่ะ”งอแงเป็นเด็กน้อยเพราะความเจ็บแสบที่กำลังได้รับมัน ยูคยอมเริ่มนิวหน้าเพราะช่องทางมันตอดรัดเค้าจนแทบจนแตกอยู่แล้ว
ลูบหลังนายท่านเป็นการปลอบประโลมเอาไว้
“อย่างเกร็งครับ
เชื่อผมสิ อย่าเกร็ง”พอช่องทางเริ่มผ่อนคลายและคุ้นชินกับขนาดของเค้า
ยูคยอมก็วางนายท่านให้นอนราบลงกับเตียง แก้เชือกที่ปิดตากับผูกที่แขนออกให้
ตาเรียวที่มีน้ำตาคลออยู่กำลังเพิ่มอารมณ์เค้ามากขึ้นไปอีก
“อ้ะ อ้ะ อิ๊”แจบอมเริ่มครางอย่างลืมตัว
จังหวะที่อีกคนใส่เข้ามากำลังทำให้แจบอมหลงไปกับมัน เจ็บ
แสบและมีความสุขไปพร้อมๆกัน ยูคยอมเร่งความเร็วในการกระแทกลงไปเน้นๆ
“อื้อ แจบอม ”เผลอพูดชื่ออีกคนออกมาอย่างลืมตัว ซุกหน้าลงกับซอกคอหอมๆที่หลงใหล กลิ่นเหงื่อกับกลิ่นกายอ่อนๆยิ่งพัดให้สติของทั้งสองหายไป
ยูคยอมปลดปล่อยน้ำกามเข้าไปในตัวอีกคน แล้วนอนลงบนอกขาวที่กำลงัหอบอยู่เหมือนกัน
“พอแล้ว เจ็บพอแล้ว”พูดทั้งๆที่กำลังหลับตาอยู่ แต่ดูเหมือนเด็กอย่างยูคยอมจะไม่ฟังเท่าไหร่
เจ้าตัวอุ้มแจบอมขึ้นมานั่งบนตักเอาไว้ ซุกไซร้ร่างกายของนายท่านจนอีกคนเริ่มมีอารมณ์อีกรอบ
“ครั้งเดียวไม่พอหรอกครับนายท่าน”แล้วจับเอวแจบอมยกขึ้นลงตามที่ต้องการอีกครั้ง
ยูคยอมกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัสสายตาตัวเอง
พอจะขยับตัวลุกขึ้นก็มีร่างของอีกคนนอนทับเอาไว้ นายท่านที่กำลังหลับสนิทบนอกของเค้า
อุณหภูมิบนร่างกายอีกคนร้อนจนเค้าเริ่มกังวล
ลองเขย่าตัวให้อีกคนได้สติ
“นายท่านครับ นายท่าน”แจบอมลืมตามองคนที่ปลุกเค้าแล้วล้มตัวนอนทับอีกรอบ
เค้ารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแถมยังไม่มีแรงอีก
สัญญาณที่บอกว่าคนที่แข็งแรงแบบเค้ากำลังป่วยนี่มันแย่สุดๆ
“ลุกขึ้นมาก่อนครับ
คุณกำลังป่วยนะ ให้ผมเอามันออกก่อนจะได้สบายตัวไงครับ”พุดเกลี้ยกล่อมอีกคนจนเจ้าตัวยอม
ยูคยอมลุกขึ้นแล้วค่อยๆประคองแจบอมเข้าไปในห้องน้ำอย่างทุลักทุเล
ค่อยๆพานายท่านนั่งลงไปในอ่างอาบน้ำดีๆ
“ขออนุญาตนะครับ”เจ้าตัวพยักหน้าให้เค้าทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
ยูคยอมแยกขาอีกคนออกแล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางเพื่อควานเอาน้ำข้างในออกมา
แจบอมสะดุ้งตัวเล็กน้อย มือกำแขนยูคยอมเอาไว้แน่น
พอแน่ใจว่าควานออกมาหมดแล้วก็ค่อยๆอาบน้ำให้นายท่านช้าๆ
“เดินดีๆนะครับ”เตือนอีกคนให้ค่อยๆเดิน เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแถมยังเป็นครั้งแรกเค้าไม่อยากทำร้ายเจ้านายตัวเองหรอกนะ
“พูดมาก
ไปเรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนผ้าปูให้ฉันเลย”มองยูคยอมอย่างเคืองๆ
เจ็บใจกับสิ่งที่โดนไปเมื่อคืน ยูคยอมที่โดนสั่งก็เดินลงไปเรียกแม่บ้านขึ้นมา ระหว่างที่แม่บ้านทำความสะอาดเค้าก็โดนนายท่านใช้ให้พาลงมาข้างล่าง
“เอ่อคือว่า”นายท่านเลิกคิ้วมองผมที่กำลังยืนเก้กังๆอยู่หน้าโต๊ะอาหาร
“นั่งลงไปสิ
เดี๋ยวแม่ครัวเอาข้าวออกมาให้เองแหละ”ผมนั่งลงตามที่นายท่านบอก
รอเพียงครู่เดียวข้าวต้มน่าตาน่ารับประทานก็มาวางอยู่ข้างหน้า
“กินให้อิ่มแล้วขึ้นไปช่วยงานที่ห้องทำงานฉันด้วยนะ”พูดจบก็เดินกระเผลกๆออกไปจนผมรู้สึกผิดไปเลย เป็นไข้อยู่ด้วยจะทำงานไหวหรอ
“ผมว่านายท่านพอก่อนมั้ยครับ
นอนพักหน่อยมั้ย”พูดกับคนที่กำลังนั่งโหมงานอยู่บนเก้าอี้
ใบหน้าขาวที่เริ่มแดงเพราะพิษไข้
แถมยังไม่ยอกกินยาลดไข้กับยาแก้อักเสบที่ผมเอามาให้อีก
“ชั่งมัน
อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว”ฝืนตัวเองจนทำงานทั้งหมดเสร็จ ยูคยอมรีบพยุงแจบอมให้มานอนบนโซฟาดีๆ
หาหมอนมาวางเอาไว้ แต่ก็โดนอีกคนดึงเอาไว้ พอจะเดินออกไปจากห้อง
“ขอหนุนตักหน่อย”นั่งลงบนโซฟาประคองหัวของเจ้านายมานอนบนหน้าขาตัวเองดีๆ พอได้นอนตักแจบอมก็หลับไปทันที
ยูคยอมมองใบหน้าที่กำลังหลับพริ้มจนน่าเอ็นดู หมดคราบนายท่านอิมในหัวหลายๆคนไปเลย
จากหนึ่งวัน
ค่อยๆเลื่อนเป็นหนึ่งเดือน จนตอนนี้ครบหนึ่งปีที่เค้ามาทำงานกับนายท่านอิมแล้ว
ส่วนความสัมพันธ์หลายๆอย่างก็ดีขึ้นจนน่าดีใจ
นายท่านยอมให้เค้าเรียกว่าพี่แจบอมได้แล้ว แถมยังให้ไปนอนด้วยกันอีก
เรียกว่าตอนนี้ยูคยอมแทบไม่อยากกลับบ้าน ส่วนงานที่เค้าทำส่วนใหญ่ก็ช่วยเรื่องเอกสารกับคุยเจรจาช่วยพี่แจบอม
พี่แจบอมปิดใจให้เค้ามากขึ้นเรื่อยๆ
จากที่แรกๆโกรธที่โดนเค้าพลิกตอนนี้ก็ยอมมากกว่าเดิมแล้ว
“หิว ยูคยอมหิว”มองเด็กน้อยที่เริ่มบ่นออกมาเรื่อยๆ
หลังจากที่คุยงานเสร็จดูเหมือนนายท่านอิม จะแปลงร่างเป็นแจบอมสามขวบไปแล้ว
ปากบางบ่นหิวมาเป็นระยะๆจนเค้ากับพี่ยองแจหลุดขำออกมา
“รอก่อนนะครับพี่แจบอมเดี๋ยวก็ได้กินแล้ว”หันไปบอกเด็กน้อยที่นั่งบ่นอยู่เบาะข้างหลัง
พี่แจบอมทำหน้ามุ่ยแล้วบ่นพึมพำเบาๆคนเดียว
“ก็มันหิวนี่หว่า
ทำไงได้อ่ะ”พี่ยองแจหัวเราะออกมาแล้วเร่งความเร็วเพื่อให้ถึงคฤหาสน์เร็วขึ้น
“พี่แจบอมใจเย็นๆนะครับ
ค่อยๆกินผมไม่แย่งหรอก”ยูคยอมรีบห้ามคนที่กำลังยัด
ครับเรียกว่ายัดนั่นแหละ ข้าวลงกระเพาะอย่างรวดเร็ว
“หิว”พูดจบก็ยัดเข้าไปอีกคำ จนยูคยอมต้องเอาน้ำไปวางไว้ข้างๆกันติดคอให้
ใช้เวลาแค่ครู่เดียวอาหารมากมายบนโต๊ะก็หมดไปอย่างน่าทึ่ง
แต่ทั้งยูคยอมแล้วก็ยองแจขินกับมันไปแล้ว
“ป่ะยูคไปนอนกัน”นายท่านอิมของทุกคนที่ตอนนี้กำลังทำตัวเป็นเด็กน้อยเรียกยูคยอมให้ขึ้นไปนอนเป็นเพื่อน
ไล่ยองแจให้รีบๆไปนอนเพราะพรุ่งนี้มีงานต้องทำอีกเยอะ
แล้วเดินมาลากยูคยอมไปที่ห้องนอนตัวเองทันที
“ไหนบอกจะนอนครับพี่แจบอม
ทำไมซนแบบนี้ล่ะ”
“ก็นอนไง
นอนกับนายอ่ะนะ”
END….
ค่ะ เรียกได้ว่ายาวมากๆสำหรับเรา
คัทก็ยาวใช้ได้ค่ะ
นายท่านอิมเค้าโดนพลิกค่ะตอนแรกก็กะจะรวบหัวรวบหางน้องยูคยอมของเรา(?)แต่โดนเด็กหลอกแล้วโดนรวบหัวรวบหางเองค่ะ
น่าสงสารจริงๆ ช่วงนี้อาจจะลงช้าไปนิดแต่อย่าพึ่งหนีเราไปไหนนะคะ มอปลายงานเยอะมากค่ะฮือออ
ตอนแรกจะทำให้ดูลึกลับกว่านี้ แต่พอพิมพ์ไปเรื่อยๆติดลมบนค่ะ
ออกทะเลก็อย่าว่าเราเลยนะคะมันติดลมจริงๆ หาสาระไม่ค่อยได้ได้แต่งานคัทค่ะทุกคน5555555555
งานคัทหน้าไบโอเลยค่ะ
ยังคงยืนยันว่าทุกๆตอนของเราใสๆค่ะ
อย่าลืมคอมเม้นต์ติชมให้เราด้วยนะคะ
หรือถ้าไม่อยากเม้นไปสกรีมในแท็กเล่นๆก็ได้นะคะ
#ฟิคสั้นนบ
@chutikan_poy
